Да зорак

Да зорак
Дмитрий Максимович Акулич

Максiм з дзяцiнства любiy глядзець на начное неба. Яго заyсёды цягнула да зорак. Хлопец жыy i марыy толькi аб адным, дакрануцца да зорак – стаць касманаyтам. Цi зможа ён пераадолець усе складанасцi, для ажыццяyлення свайго жадання?

Дмитрий Акулич

Да зорак

Зоркi: маленькiя i вялiкiя, яркiя i цьмяныя, далёкiя i блiзкiя. Яны падобныя на нас. Адна зорка, гэта маленькае жыццё. Яны, як i мы, спяць i прачынаюцца. Загадкавыя i поyныя таямнiц, гэтак жа, як незнаёмыя людзi вакол нас. Зоркi рухаюцца разам з намi. Малююць, хаваюцца, сумуюць. Часам, хочуць, каб iх заyважылi. Яны гараць паасобку, аддаляючыся ад iншых. Жывуць пакiнутымi, як сiроты, у сваiм цёмным халодным свеце. Іншыя ж гараць, абдымаючы адзiн аднаго, утвараюць велiзарны натоyп, сям'ю. Ствараюць цяпло i багацце фарбаy. Яны, гэтак жа, як i мы…памiраюць, падаюць унiз, пакiдаючы пра сябе толькi трохi yспамiнаy або зусiм згасаюць бясследна.

Наш герой Максiм, вельмi любiy зоркi. Хутчэй нават так: Максiм i космас, былi чымсьцi звязаныя. Але аб усiм падрабязней.

Хлопчык Максiм жыy у невялiкай вёсцы Красналессе. У паyночнай часткi вялiкай краiны. Ночы тут былi цёмныя i доyгiя, ледзь чарней яго густых кучаравых валасоy. Нябесная чорная роyнядзь, над галавой, была yсеяная мноствам розных зорак. Па словах яго мамы, Кацярыны: будучы яшчэ y сямiгадовым узросце, Максiм вельмi любiy глядзець на зоркi. Дзякуючы доyгiм начах, хлопчык часта заyважаy iх i задзiраy галаву yвысь. Углядаyся y неба, не глядзеy, што ж дзеецца y яго пад нагамi. Ён трымаy маму за руку, i як вагончык, цягнуyся за ёй. А y яго карых вачах адбiвалася зорнае неба.

Былi днi, калi з прыходам ночы, Максiм заставаyся дома. І yсё часцей, маме даводзiлася yгаворваць сына спаць. Бо той, перад сном, быццам прылiпаy да вакна, любуючыся зоркамi.

– Сынок, хопiць лiчыць зоркi, пара спаць! – казала мама, стоячы ля ложка. – Максiм, ты мяне чуеш?

– Мам, глядзi якiя яны прыгожыя. Іх так шмат, што мне не злiчыць. – упарта цягнуyся сын, абапiраючыся аб падваконнiк.

– Пара спаць. На сёння хопiць зорак. – падыходзiла мама да сына i брала таго за руку.

– Ну, добра… – засмучана казаy Максiм, падаючы yсiм сваiм выглядам, што яму не хочацца спаць.

Ён, апускаy свае чорныя бровы, надзiмаy свае маленькiя вусны i нетаропка iшоy да ложка. Клаyся пад коyдру i працягваy думаць аб убачаных агнях, што заставалiся за шклом.

– А зоркi не згаснуць? А яны могуць прыляцець i yпасцi каля нашага дому? – задаваy Максiм маме пытаннi, каб адцягнуць час, адведзены для сну.

– Усё з iмi будзе добра. Хопiць пытанняy. Спi.

– Добра, мам. Спакойнай ночы.

– Спакойнай ночы.

Ён лёгка заплюшчваy вочы i yяyляy, малюючы y сваiх думках: чароyны свет бясконцага космасу, палёт да самых яскравых зорак i не раз, у снах здзяйсняy пасадку на Месяцы.

Часам, Максiм рабiy выгляд, што заснуy i праз нейкi час, у цiшынi, ён цiха падыходзiy да вакна, углядаючыся y самую яскравую зорку, марыy i бег назад у ложак. Адважнаму хлопчыку было вельмi цiкава, ад чаго гэтыя агеньчыкi на небе так прыгожа свецяцца. Шмат адказаy ён знаходзiy у татавых апавяданнях.

Амаль кожныя выхадныя, яго тата Леанiд, гаварыy з сынам пра космас. А дакладней, папа адказваy на yсе хвалюючыя Максiма пытаннi. Бацька, дадаваy да сваiх адказаy пацешныя i цiкавыя гiсторыi. Максiму вельмi падабалася слухаць iх i сын, зноy i зноy прасiy зноyку пераказаць iх. Тата браy дзiцяцi на рукi i кружыy вакол сябе, нiбы ракета аблятае планету. Некалькi разоy, тата Леанiд чытаy сыну казкi. Максiм з цiкавасцю слухаy яго, ляжаy побач з iм i любаваyся каляровымi iлюстрацыямi y кнiзе. Яны разам з героямi казкi адпраyлялiся y незабыyныя прыгоды: падымалiся на паветраным шары да аблокаy, на вялiкай белай ракеце адшуквалi новыя планеты, падымалiся на крылах да зорак. Максiм спазнаваy i yлюбляyся y загадкавы свет зорак. Ён нi на хвiлiну, не стамляyся ад новых ведаy.

На дзясяты дзень нараджэння сына, бацькi yпрыгожылi столь дзiцячага пакоя y зоркi, каб сыну было прыемней засыпаць. Накрываючыся коyдрай, ён уяyляy сябе на касмiчным караблi, глядзеy на столь, бачачы y iм свой дзiцячы космас. Ведаючы, што сапраyдныя зоркi гэтак жа гараць над яго хатай.

Максiм заyсёды хацеy дакрануцца да зорак, узяць iх крыштальные цела y рукi i прыцiснуць iх да сябе. Марачы, ён працягваy руку да зорнага неба i yяyляy, быццам кранаецца, адчувае цяпло зорак. Пры гэтым разумна разумеy, што яны ад яго вельмi далёка, гэтак жа як ён ад iх. Хлопчыку станавiлася сумна, ад таго, што памiж iмi вельмi вялiкая адлегласць. І ад таго, што ён павольна рос, i yсё яшчэ заставаyся дзiцем, а Максiму хацелася па хутчэй стаць дарослым, быць касманаyтам i паляцець да зорак, якiя вабяць яго да сябе.

Максiм быy нiжэй сваiх аднагодкаy да шаснаццацi гадоy, i гэта нi y якiм разе не перашкаджала яму быць моцным сярод iх. Гуляючы з iмi яго цiкавасць да космасу не губляyся, а наадварот, ён яшчэ больш рухаyся разам з iмi.